საცივი ტრადიციული ქართული კერძია, რომელსაც განსაკუთრებულად ნაზ და არომატულ გემოს ინდაურის ხორცი ანიჭებს. იდეალურია სადღესასწაულო სუფრისთვის და კარგად ეხამება როგორც ცივი, ისე ცხელი კერძების მრავალფეროვნებას.
გაასუფთავე და გარეცხე ინდაური, მოათავსე ქვაბში, დაასხი წყალი და ნახევრად მოხარშე.
ამოიღე ბულიონიდან, გადაიტანე თუნუქის ფურცელზე და შეწვი აირღუმელში.
ბულიონს მოხადე ზედაპირზე შეგროვილი ცხიმი.
ცხიმში მოშუშე ხორცსაკეპში გატარებული ხახვი, შუშვისას პერიოდულად დაუმატე ბულიონის ცხიმი.
როცა ხახვი ოდნავ ვარდისფერს მიიღებს, ჩაასხი ისევ ბულიონში.
ნიგოზი ორჯერ გაატარე ხორცსაკეპში. ზაფრანა მარილთან ერთად დანაყე, დაამატე ნიორი და აურიე ნიგოზს, სანამ ზეთს გამოყოფს.
ცალკე დანაყე უცხო სუნელი, დარიჩინი, მიხაკი, ქინძის მარცვლები და წიწაკა. ეს ნარევი ნიგოზს შეურიე.
ყველაფერი გახსენი თბილ ბულიონში, კარგად მოურიე, გაატარე საცერში და დაადგი ნელ ცეცხლზე.
კვერცხის გული აურიე ძმარში. როცა საცივი თითქმის მზადაა, ნელა ჩაასხი და თან ურიე, რომ არ აიჭრას.
მზადების ბოლოს დაუმატე ნაჭრებად დაჭრილი შემწვარი ინდაური. ადუღებისთანავე გადმოდგი ცეცხლიდან.
გადმოიტანე ლანგარზე და სუფრაზე მიტანის წინ მოასხი ნიგვზის ზეთი.
„დედა ჩემი, კნ. ბარბარე ჯორჯაძისა, ერთი იმ დიასახლისთაგანი იყო, რომელიც ოჯახში შინაურ საქმის გაკეთებას და ოჯახის მოვლა-პატრონობას არ თაკილობდა… განსვენებული, არამც თუ თვითონ იყო დიასახლისი, არამედ იგი სხვებსაც აგულიანებდა და აქეზებდა – რომ ოჯახისთვის მიეხედნათ, ოჯახი ფეხზედ დაეყენებინათ და ეკონომიურად გამაგრებულიყვნენ. მან განიძრახა ქართული სამზარეულოს შედგენა და გამოცემა – რადგან გრძნობდა, რომ ერის წარმატებაში და ცხოვრებაში პირველი ალაგი ჯანმრთელობას უკავია – ეს უკანასკნელი კი დამოკიდებულია კარგ და საღ საზრდოზე. მეორე მხრით ოჯახში საჭმელის რიგზე მომზადებას დიდი ეკონომიური მნიშვნელობა აქვს. გამოუცდელი დიასახლისი ყოველთვის მეტ სანოვაგეს ხარჯავს და მასთან ვერც ნოყიერს და ყუათიან სადილს ამზადებს…”