თეთრი ყურძნის ტკბილი ჩავასხათ დიდ ქვაბში და ავადუღოთ.
დუღილის დროს მოყენებული ქაფი მოყენებისთანავე ვაშოროთ.
ვადუღოთ სანამ ბადაგის სუნი არ მიეცემა და ზომაშიც მოიკლებს (თითქმის განახევრდება).
გადმოვდგათ და ოდნავ რომ შეგრილდება (ჯერ ისევ ცხელი) გადავწუროთ.
თბილ (არა ცხელ) ბადაგში ნელ-ნელა ჩავამატოთ ფქვილი და განუწყვეტლივ ვურიოთ, რომ არ დაბურთულდეს.
ფქვილი კარგად რომ გაიხსნება, დავდგათ ისევ ცეცხლზე და განუწყვეტლივ ვურიოთ ძლიერი ხის კოვზით, რომ ძირზე არ მიიწვას.
ცოტა რომ შესქელდება, ისევ გადავზილოთ. არ უნდა ადუღდეს.
იმდენ ხანს უნდა იშუშოს, რომ ფქვილის გემო არ ჰქონდეს და პრიალი დაიწყოს.
როდესაც ზედაპირზე პირველი თეთრი ბუშტუკები გაჩნდება, ფელამუში მზად არის.
ამ თათარაში შესაძლებელია ჩურჩხელების ამოვლება
ჩავასხათ თასებში ან ღრმა თეფშებში და გავაციოთ.
მიირთვით გაციების შემდეგ, უკეთესად ინახება მაცივარში.

„დედა ჩემი, კნ. ბარბარე ჯორჯაძისა, ერთი იმ დიასახლისთაგანი იყო, რომელიც ოჯახში შინაურ საქმის გაკეთებას და ოჯახის მოვლა-პატრონობას არ თაკილობდა… განსვენებული, არამც თუ თვითონ იყო დიასახლისი, არამედ იგი სხვებსაც აგულიანებდა და აქეზებდა – რომ ოჯახისთვის მიეხედნათ, ოჯახი ფეხზედ დაეყენებინათ და ეკონომიურად გამაგრებულიყვნენ. მან განიძრახა ქართული სამზარეულოს შედგენა და გამოცემა – რადგან გრძნობდა, რომ ერის წარმატებაში და ცხოვრებაში პირველი ალაგი ჯანმრთელობას უკავია – ეს უკანასკნელი კი დამოკიდებულია კარგ და საღ საზრდოზე. მეორე მხრით ოჯახში საჭმელის რიგზე მომზადებას დიდი ეკონომიური მნიშვნელობა აქვს. გამოუცდელი დიასახლისი ყოველთვის მეტ სანოვაგეს ხარჯავს და მასთან ვერც ნოყიერს და ყუათიან სადილს ამზადებს…”